همه ی ما یک انتخاب هایی داریم.در هر موضوع و  جنبه ای از زندگی که نگاه کنید بالاخره یک چیزی را ترجیح میدهید،یا یک موتیف هایی هستند که برایتان زیبا،اثرگذار یا نشانه ای ارزشمندند.مثلن خواهرم از وقتی به سن اظهار نظر کردن رسید عاشق پیراهن های بلند و پرچین بود،برعکس من که پیراهن های کوتاه را ترجیح میدادم.پیراهن آبی بلندی توی کمدم هست که او میمیرد برایش.نه خودم میپوشم،نه میدهم او بپوشد.دیروز باز پیراهن را خواست و باز من گفتم نمیدهمش.گفت تو چون میدانی من پیراهن بلند دوست دارم از قصد به من نمیدهیش که البته اشتباه میکرد.از دیروز هی دارم فکر میکنم که چه میشود که این ترجیح ها به وجود می آیند؟بالاخره هر چیزی از یک جایی شروع میشود دیگر،هر علاقه ای،هر ترجیحی.فکرش توی سرم میرفت و می آمد.توی مترو پسربچه ای چهار پنج ساله ای که کنارم نشسته بود هی سر میچرخاند و نگاهم میکرد.بدون این که نگاهش کنم متوجه شدم.یک آن توی سرم چراغی روشن شد.میگویند لباس ها،کفش ها،کتاب ها،کلمات،شهرها،خانه ها از خودشان چیزی ندارند،نه شخصیتی نه هویتی و نه حتی به چشم می آیند.یاد شعر ساره دستاران می افتم که میگوید:
"تو"
رنگ میدهی
به لباسی که میپوشی
بو میدهی
به عطری که میزنی
.
.
.
راست میگوید آدم ها به همه چیز رنگ و بو و شخصیت میدهند.بارها برای خودم پیش آمده که لباسی را تن دو نفر مختلف دیده ام یک بار خوشم آمده بار دیگر نه.یک بار حتی لباسی را تن دوستی دیدم و عاشقش شدم بعدها که پشت ویترین مغازه دیدمش به نظرم بی روح و زشت بود.
موتیف ها ی ترجیح های ما هم از همین جا می آیند.یک جایی که یادمان نیست زنی با پیراهن بلند میبینیم که به لباس رنگ و شخصیت داده،مردی میبینیم که شال گردن دست بافی را مثل بقیه دور گردنش بسته اما مثل بقیه به نظر نمی آید،زنی با موهای سرخ میبینیم که انگار  سرخی از ازل به نامش خورده و بعدتر به استفاده عموم در آمده است.این ها در یادمان میماند و از یادمان میرود و ما عاشق کسانی میشویم که بلدند و تصمیم میگیرند چیزی را به نام خودشان بزنند و به آن ها رنگ و بو و هویت بدهند.

پ.ن1:بزرگی و بلوغ به سن و سال نیست و چه خوب که یکی پیدا شده هلم میدهد که بنویسم:آرمین مهربان!
پ.ن2:آن قدر در جواب هر خواسته ای گفته ام بعد امتحانات که گمانم قرار است بعد امتحاناتم بمیرم!=))