حسنِ ختام یا "من طربم،طرب منم"!
صبح دیر میرسم.مترو بدون اغراق رستاخیز شده.به هزار مکافات خودم را میرسانم.شرح رنجِ سفر را به چشم های شما و دستان خودم میبخشم.عصبانیم و میگویم از آن روزهاست که تا آخر عمر یادمان نمیرود.خیلی دیر میرسیم،اما امتحان خوب است.از هدف هایم میپرسد و من برایش از دنیا و زندگی ای میگویم که میخواهم بسازم و دلتنگی م برای طعم تمام سختی های راه و او میگوید که مستقل و شجاعم که میخواهم با مشکلات رو به رو شوم و میداند که میتوانم.ته دلم چه حس خوبی میوزد.میرویم ولگردی.روی نیمکتی مینشینیم و چای میخوریم.جواب سوالات و علمی یک پدربزرگ و نوه ی بامزه را میدهیم و باز راه میرویم و راه میرویم و راه میرویم.حسابی حرف میزنیم و لا به لایش چه قدر چرت و پرت میگوییم و میخندیم.میفهمم همدمِ جان هم سیگاری بوده و ترک کرده.تصور کنید در وانفسایی که دوستانی اختیارت را نادیده میگیرند و آرزو میکنند دستی که سیگارت داده از بازو قطع شود داشتن رفیقِ اهل دلی که میشود با او سیگار کشید چه قدر میتواند خوشحالم کند.سیگار میخریم و باز تا بلوار کشاورز _خیابانِ محبوبم_ راه میرویم و توی فضای سبز بلوار مینشینیم و سیگار میکشیم.برای اولین بار کمل آبی میکشم و تاریخ کوتاه سیگار کشیدنم به قبل و بعدش تقسیم میشود.طعم تند وتیز و داغ؛بی نظیر!
آقای باغبانِ مهربان هم دارد سیگار میکشد.برایمان چای پررنگ سیگاری پسند و شکلات می آورد و بعد دعایمان میکند.خلاف تصورم از طرز تفکر آدمی در کسوت او با سیگار کشیدنمان کاملن بی تفاوت برخورد میکند.کیفور کیفوریم.خوش خوشک و خرامان تا مترو راه میرویم.میگویم از آن روزهایی شد که تا آخر عمر یادمان نمیرود.همدمِ جان میگوید دیدی؟صبح هم همین را گفتی اما فکر میکردی عجب روز مزخرفیست.
عادت دارم موقع غذا خوردن بهترین قسمت غذا را بگذارم برای آخرین لقمه و اسم این لقمه چرب و نرم را هم گذاشته ام "حسنِ ختام".امروز هم حسنِ ختام ترم و روزهای امتحان بود انگار؛بهترین روز.نتیجه ی اخلاقی این که: هرگز دونت جاج اِ دی بای ایتس اولِ صبح!:دی
پ.ن1:با تشکر بسیار ویژه از همدمِ جان که اگر معیتش نبود این روز فوق العاده هرگز رقم نمیخورد.
پ.ن2:احتمال این که نوشته ام برایتان بی مزه باشد زیاد است و کاملن هم طبیعی.فقط باید چنین روزی را گذرانده باشید که درجه ی کیفور شدنمان را بدانید.
پ.ن3:زین پس کملِ آبی میکشیم:دی
پ.ن:تمام این خوشی ها با حداکثر 5000تومان به دست آمد،شادی به دلِ خوش است فقط.
